Kjære dykk som eg veit har det kjipt. Ta vare. Eg er så stolt av dykk.

Ho held pusten. Gjer seg klar. Tårene leikar i augekroken. Tenkjer på det som var. Før dette. Klemmane, nærleiken. Kohortar var eit ikkje-ord. Jola, alle samla. Arbeidet, krogjengen. Lyden av sider frå tappekran. Skålinga. Pengar til strømrekninga som barjobben var. Konsertane. Alt vart dradd vekk under ho atter ein gong. Ho vil berre gripa kring mikrofonen på kroa og ropa i det glisne lokalet: “I wanna dance with somebody”. Men ingen grip handa hennar. Ho vrir om nøkkelen og skriv stengt på døra.

Han ventar ute. Han som alltid plukkar ho opp. Han grip kring ho. Han kviskrar nesten utan ord mot håret hennar. – Alt vert bra til slutt. Arm i arm, går dei. Det lyser frå stjerna som kviskrar i vinden: – Det går helst godt til slutt. Held ut. Lyden av latter vil finna vegen, uansett.